Toen Gabriella en Andrew Morrison hun enorme huis en 90 procent van hun bezittingen verkochten, vonden ze hun geluk in een pop-uptrailer van 150 vierkante voet—in Baja, Mexico. Sindsdien heeft het stel hun leven gewijd aan de tinyhousebeweging, waarbij ze mensen helpen hun eigen duurzame woning te bouwen en gelukkiger te leven met minder.
In dit vraag-en-antwoordgesprek legt Gabriella uit hoe ze hun bedrijven begonnen met één goedkope videocamera van Costco en nul ervaring in e-commerce, gedreven door hun visie op een toekomst waarin tiny houses ’s werelds grote huisvestingsproblemen helpen oplossen.
Jarenlang spaarden Gabriella en Andrew Morrison elke cent op, met hun ogen gericht op de hoofdprijs: een groot huis in een goede buurt, omringd door vrienden. En in 2009 was die Amerikaanse Droom werkelijkheid geworden. "We hebben het geflikt," zeiden ze tegen zichzelf. "Nu zijn we succesvol."
Slechts zes maanden later echter, geconfronteerd met de financiële last van huisvestingskosten en de daaruit voortvloeiende druk op de gezinsdynamiek, wisten ze dat er iets moest veranderen. Een e-mail over de tiny house-beweging belandde in Gabriella's inbox, en een nieuw plan werd in gang gezet. Voor het einde van het jaar zou het gezin hun enorme huis en 90 procent van hun bezittingen verkopen en hun hele leven verhuizen naar een 14 vierkante meter grote opvouwbare caravan—in Baja, Mexico.
Tijdens hun vijf maanden onder de Mexicaanse zon ontdekten ze dat goede dingen inderdaad in kleine verpakkingen komen. De ervaring leidde tot een langdurige toewijding aan tiny living toen ze terugkeerden naar de Verenigde Staten, en het bracht ook drie bedrijven voort die Gabriella en Andrew verankerde in een gemeenschap van mensen die zich inzetten voor het verbeteren van de wereld.
Gabriella en Andrew worden gedreven door hun visie op een toekomst waarin tiny houses de grote huisvestingsproblemen van de wereld oplossen.
Het echtpaar verkoopt nu tiny house en strobalen huis bouwplannen via online winkels en produceert instructievideo's die mensen in staat stellen hun eigen duurzame woningen te bouwen en te leren leven van een gelukkiger leven met minder. Hoewel de verkoop van educatieve producten in hun online winkel de rekeningen betaalt, maken ze de meeste impact door hun belangenbehartiging. Het echtpaar werkt samen met staten door heel de VS om bouwvoorschriften meer tiny house-vriendelijk te maken en adviseert af en toe bij wederopbouwprojecten met de Verenigde Naties.
Hier legt Gabriella uit hoe het echtpaar hun bedrijven startte met één goedkope Costco videocamera en nul ervaring in e-commerce, onderweg de kneepjes van het vak leerden, en gedreven werden door hun visie op een toekomst waarin tiny houses de grote huisvestingsproblemen van de wereld oplossen.
Dayna: Wat leerde je van je eerste ervaring met klein wonen in Baja?
Gabriella Morrison: We gingen naar beneden met de specifieke intentie om te begrijpen en te definiëren wat "thuis" betekent. We hadden het gevoel dat we gewoon waren meegegaan met de status quo. We realiseerden ons dat om een thuis te creëren, het eigenlijk niets te maken heeft met de materialen aan de muren of hoeveel bezittingen we hadden. We gingen [elk] naar beneden met:
- één vork
- één mes
- één lepel
- twee korte broeken
- twee T-shirts
- één paar schoenen
Gewoon de absolute basisbehoeften.
Dayna: Hoe raakten jullie betrokken bij de tiny house-beweging toen jullie terugkeerden naar de VS?
Gabriella: We wilden niet gewoon terugvallen in onze normale routine. We hadden echt het gevoel dat de enige manier om die levensstijl voort te zetten was om een heel, heel kleine ruimte te ontwerpen en bouwen die je op bepaalde manieren dwingt om het leven te ervaren vanuit een bewust, minimalistisch kader en ook veel contact met onze kinderen stimuleert.
Andrew ging van aannemer en ontwikkelaar naar het onderwijzen van mensen hoe te bouwen, hen empoweren in de doe-het-zelf beweging.
– Gabriella Morrison
Dayna: Hoe inspireerde jullie nieuwe levensstijl jullie om er een bedrijf van te maken, en hoe zag die overgang eruit?
Gabriella: Andrew ging van aannemer en ontwikkelaar naar het onderwijzen van mensen hoe te bouwen, hen empoweren in de doe-het-zelf beweging. We hebben echt het gevoel dat er genetische codering in ons allemaal zit om onze eigen schuilplaats te bouwen. Er gebeurt iets heel krachtig en ongelooflijks voor mensen, vooral wanneer ze geen ervaring hebben met bouwen. Het is tweede natuur voor ons geworden om de stukjes die we kenden te nemen, en we willen andere mensen helpen en leren om een geweldig leven te creëren.
Dayna: Was er een grote leercurve?
Gabriella: Ik wist helemaal niets. Mijn diploma is in natuurbeheer en -management. Ik kocht een kleine videocamera van €135 bij de Costco. De microfoon was een bedrade kit van €26, dus Andrew kon nooit meer dan ongeveer 2,5 meter van de camera vandaan omdat hij eraan vastgebonden was. Ik had geen idee hoe te monteren. Ik moest mezelf leren hoe Final Cut Pro te gebruiken. Ik moest uitzoeken hoe een website te bouwen. Ik bracht maanden en maanden door met handleidingen en nam gewoon de tijd om mezelf te leren hoe het allemaal te doen.
Dayna: Vertel me over een moment dat echt betekenisvol was voor je in jullie tiny house-reis.
Gabriella: In onze workshops leren we mensen niet alleen de daadwerkelijke hoe-te-doen, maar ook ondersteunende zaken zoals verzekeringen en financiering. Soms doen we ook een emotioneel proces aan het eind omdat het voor ons echt belangrijk is dat we mensen helpen de verandering in hun leven te creëren zodat wanneer ze in een tiny house verhuizen, het daadwerkelijk voor hen werkt. Met andere woorden, als mensen denken dat ze gewoon een tiny house gaan bouwen en erin gaan wonen zonder veranderingen in hun leven aan te brengen, dan gaat het gewoon niet werken.
Dayna: Hoe zijn jullie betrokken geweest bij het bewerkstelligen van verandering?
Gabriella: Er was geen bouwvoorschrift dat tiny houses erkende omdat dit allemaal nieuw was. Andrew schreef mee aan de Nationale Tiny House Appendix, een nationale code die de definitie voor een tiny house erkent. We gingen naar de hoorzittingen in Kansas City in 2017, met een zaal vol honderden code-officials en brandweercommandanten. Dit was een boze menigte. We moesten tweederde van die zaal winnen, en dan ook een tweederde stem winnen van de nationale co-council officials. Dit was een enorme, enorme onderneming.
Dayna: Wat is jullie hoop voor de toekomst?
Gabriella: Mijn oprechte hoop is dat er meer van een collectief ontwaken komt, vooral in Amerika, dat deze sluier opgetild wordt, en dat ze de consumentistische materiële filters zien die de hele tijd voor ons zijn. Dat is niet de weg naar vervulling, of naar geluk.
Dayna: Denk je dat we daar kunnen komen?
Gabriella: Ik voel me heel optimistisch over hoe de zaken gaan. Zelfs nog maar twee jaar geleden was dat niet het geval. De zaken zijn heel dramatisch ten positieve veranderd. Maar er is nog steeds zeker veel meer werk te doen.
Hoofdafbeelding door Gabriella Morrison
